Oddział zamknięty, a ja znowu sama...

Dzisiaj zamkneli oddział... Otwierają go dopiero 27 sierpnia... Muszę teraz przeżyć cały miesiąc...

Kiedy przyszłam dziś na oddział bardzo smutna się poczułam. Pomyślałam sobie wtedy, że nikogo już to nie obejdzie jeśli się potne, czy zabiję. Takie gupie myśli chodziły mi po głowie cały czas, że ich nie obchodzę, bo czeka ich wakacji czas. Widziałam panią Olgę, weszła na oddział na chwile, a potem wyszła i już jej nie zobaczyłam... Pamiętam, że płakałam, ale tylko przez mgłe, nie czuję się już sobą, jestem obcą osobą...

Jak siedziałam i płakałam wyszła pani Zosia. Pogadała ze mną chwile. Zapytała co najbardziej mnie boli. Powiedziałam, że wakacje, że nie będzie ludzi, oddział opuszczony... Ona na to, że można to poruwnać do sytacji takiej: jak jest małe dziecko mama musi mu dać trochę sfobody, żeby mogło się usamodzielnić. Mimo to, że mama nie jest cały czas z dzieckiem, to czuwa jednak nad nim i się martwi czy wszystko jest dobrze. Powiedziała że tak to jest też z oddziałem, że my (pacjęci) idziemy na wakacje i personel też, ale to nie znaczy, że nie martwią się i nie zastanawiają czy u nas ok. To mnie trochę uspokoiła, ale i tak się czuje tak jakby ktoś umarł, jakby mi coś odebrano...

Może to minie, może nie. Muszę się teraz skupić na tym, żeby mieć coś cały czas do roboty, żeby po prostu nie myśleć, zapomnieć, żeby czas szybko miną...

Pozdro,
Zyleciara